فرید

گزیده ای از سخنان آیة الله حاج شیخ محمد حسن قافی درباره ی آیة الله حاج شیخ غلامرضا فقیه خراسانی(قس سره):

از مزایای ایشان این بود که روی منبر زیاد قرآن می خواندند. گاهی نیم جزء قرآن را روی منبر تلاوت می کردند. آرام و قرار نداشتند، اگر می نشستند؛ به حالت تجافی؛ انگار می خواهند همان موقع بلند شوند. با همان پیری و کسالت برای منبر رفتن آرام و قرار نداشتند؛ از این رو برخی مجلس ها را از ایشان پنهان می کردند، چون ایشان خیلی خودشان را اذیت می کردند. مردم از حضور ایشان در مجلس خود تبرک می جستند، و تقاضا می کردند که ایشان فقط دو کلمه حرف بزنند، ولی ایشان به مقتضای حال مجلس صحبت می کردند، نه به مقتضای حال خودشان. ایشان همیشه حال خوش داشتند و من از این حالت ایشان تعجب می کردم. تمام حالاتی که در خلوت داشتند، در جلوت همان گونه بودند. هیچ گاه حرف های خنده دار نمی زدند؛ گر چه گاهی رعایت حال بچه ها را می کردند و مطالبی در خور فهم آنان می گفتند. روی منبر خیلی گریه می کردند و گریه هایشان اختیاری نبود. گاهی روضه را این طور می خوانند:

«بگذار در راه دین سرت را بر بالای نیزه کنند، زن و بچه ات را اسیر کنند، بگذار بدنت را زیر سم اسبان بگیرند، بگذار بچه هایت خرابه نشین شوند، مگر با امام حسین(علیه السلام) این کار را نکردند؟ نتیجه اش چه شد؟ کم شدند، یا زیاد؟! به نفع شان بود یا به ضررشان؟!» این گونه مردم را هدایت می کردند. در مجالس ختم می گفتند: « ای انسان! خدا عقلت بدهد، آن چیزی که از این دنیا به درد می خورد، همین رنج و گرفتاری و مصیبت است. خداوند کسی را به اندازه پیامبر و آلش دوست نداشت. آنان از همه بالاتر بودند؛ در عین حال پیامبر و عترت طاهرینش از همه اهل عالم بیشتر مصیبت دیدند. اگر غیر از مصیبت چیز دیگری به درد می خورد؛ خدا باید همان را به اولیایش می داد».

از خصوصیات دیگر ایشان توکل و اعتماد به خدا و توسل به اولیای خدا بود. می فرمودند:« علاج هر دردی یک چه کنم است، من هر وقت در می مانم، می گویم یا امام رضا(علیه السلام) چه کنم؟! جواب هم می گیرم و گرفتاری ام علاج می شود».

مشاهده شده در نشریه جامعة الزهرا،ش 47

علت فضیلت ذکر خداوند که آیات بیشماری به آن اشاره کرده است روشن می گردد، زیرا ذکر الهی دو سویه است و اگر کسی او را یاد کند او نیز از انسان یاد می کند و حقیقت وجودش را برای او آشکار می نماید لذا فرموده است:

                     «فاذکرونی اذکرکم»1

                     مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم.

و رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: هنگامی که حضرت موسی(علیه السلام) با پروردگارش مناجات می کرد، عرض کرد: پروردگارا ، آیا از من دور هستی تا با صدا تو را بخوانم یا نزدیکی که با تو مناجات کنم؟ خداوند جل جلاله وحی کرد:

                   « انا جلیس من ذکرنی»2

                  من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند.

حکمت این بیان از آیه دیگر به دست می آید که خداوند به حضرت موسی(علیه السلام) خطاب می فرماید:

             «اقم الصلاة لذکری»3

            نماز را به جهت یاد من بپادار.

چون نماز خودش ذکر است که از فحشا و منکر نهی می کند و مراتب دیگر ذکر را نیز تولید می کند و در اوقات دیگر که انسان از منکرات دوری می کند مشغول ذکر است و این نتیجه اقامه نماز است که با انجام آن انسان از تعدادی از منکرات به دور است.زیرا هنگام انجام طاعات و دوری از منکرات انسان مشمول یاد خداوند شده است و در این هنگام قلب در جهت صلاح و شفای از امراض مخصوص به خود اوج گرفته است که حضرت علی(علیه السلام) می فرماید:

                                «اصل صلاح القلب اشتغاله بذکر الله، ذکر الله شفاء القلوب»4

                                اصل صلاح قلب مشغول بودن آن به یاد خداوند است، یاد خداوند، شفای دلهاست.

————————————————————————

1-سوره بقره، آیه 152

2-بحارالانوار، ج 90

3-سوره طه، آیه 14

4-فهرست موضوعی غررالحکم، باب الذکر.

مشاهده شده در کتاب جلوه های لاهوتی شرح زیارت جامعه کبیره، اثرمحمد باقر تحریری، ص 345

یکی از عوامل پسینی پایداری و رضامندی در خانواده تربیت معنوی است. با توجه به نقشی که معنویت در خانواده دارد، معلوم می شود که یکی از مسائل مهم، تامین معنویت و تقویت ایمان در خانواده است. ارزش تامین معنویت، کمتر از ارزش تامین رفاه و امنیت خانواده نیست، بویژه که این مسئولیت، متوجه مرد است. مردان همان گونه که باید مخارج زندگی و امنیت خانواده را تامین کنند، باید برای تامین معنویت نیز تلاش نمایند.

خداوند متعال در این باره می فرماید:

«ای کسانی که ایمان آورده اند! خودتان و خانواده تان را از آتشی که سوخت آن، مردم و سنگ ها هستند، حفظ کنید. بر آن آتش، فرشتگانی خشن و سختگیر گمارده شده اند. از آنچه خدا به آنان دستور داده، سرپیچی نمی کنند و آنچه را که مامورند، انجام می دهند.»1

و به طور مشخص، خداوند متعال درباره نماز می فرماید:

«خانواده خود را به خواندن نماز، فرمان ده، و خود بر آن پای بفشار. از تو روزی نمی خواهیم. ما به تو روزی می دهیم، و فرجام{ نیک}، از آن پرهیزگاران است.»2

همچنین محبت پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) و اهل بیت(علیهم السلام) و قرائت قرآن، از امور دیگری است که باید در تربیت معنوی فرزندان، به آنها توجه نمود. پیامبر خدا(ص) سفارش می فرماید که فرزندان خود را بر سه خصلت تربیت کنید: دوست داشتن پیامبرتان، دوست داشتن اهل بیت او، و خواندن قرآن.

این یک مسئولیت دینی است که باید آن را به انجام رساند. نباید فراموش کرد که بهترین چیزی که پدر برای فرزندانش باقی می گذارد، ادب است، نه ثروت. برخی پیوسته برای خانواده خود، دانش و تربیت نیکو به ارث می نهند تا این که همه آنها را وارد بهشت کنند، به طوری که کوچک و بزرگ و خدمتکار و همسایه را در بهشت می یابند؛ اما سوگمندانه باید گفت که گاه بنده گنهکار، همواره برای خانواده خود، تربیت بد به ارث می نهد تا این که همه آنها را وارد دوزخ می کند، به طوری که کوچک و بزرگ از خانواده اش و خدمتکار و همسایه را در آن جا می بیند.

———————————————————————————————

1-سوره تحریم ، آیه 6

2- سوره طه، آیه 132

مشاهده شده در کتاب رضایت زناشویی، اثر عباس پسندیده، ص346

انسان مجموعه ای از نیازها، آرزوها و اهداف است و برای رسیدن به آرزوها و اهداف و بر آوردن نیازهای خود باید از مجرای صحیح هر مسیری حرکت کند و از آنجا که نیروهای شیطانی از درون و بیرون تحت عنوان وسوسه او را تهدید می کنند باید برای نیازها، آرزوها و اهداف خود تعریف های صحیحی داشته باشد و برای شناخت خویشتن خویش باید از منبع وحی و الهام بهره گیرد نه وسوسه های شیطانی.

در مجموع برای تعبیر « حجاب و عفاف ناموس خداوند است » می توان نکات زیر را مورد توجه قرار داد:

الف) ناموس الهی حرمت دارد و مقدس است.

ب)  هر ناموسی حفظ کردنی است و ناموس الهی را باید با آگاهی و دقت بیشتر حفظ نمود.

ج)  ناموس و قانون الهی را باید از منبع و سرچشمه اصلی و اصیل آن برگرفت و از بدل ها و شبهه ها پرهیز نمود.

د) افزون بر حفظ ناموس الهی باید در تبیین، ترویج و تعمیق این حقیقت در جامعه کوشید و اینجاست که « امر به معروف و نهی از منکر » رخ می نماید .

ه) حفظ ناموس به معنای توجه به حدود و حریم و استفاده از آن در جایگاه اصلی خود است. زینت ها، زیبایی ها، جاذبه های طبیعی که عطای الهی می باشد، نعمت های گران سنگ خداوند به بندگانش به ویژه زنان است و به کار بردن این نعمت ها در محل خود( یعنی«شکر» و «عدل» و حفظ نعمت که همان حفظ ناموس است) در درجه اول وظیفه زنان می باشد تا با حفظ خود از دیده و نگاه نامحرم به تکلیف عمل کنند و در درجه دوم به مردان مربوط می شود تا با غیرت - این پاسبان درونی - از هجوم نگاه های زهرآگین و شیطانی بیماران جامعه ممانعت کنند. لازم به ذکر است که وجود زن تماما ناموس مرد است و حجاب و عفاف ناموس الهی است.

مشاهده شده در کتاب عطر عفاف، اثرناهید طیبی، ص132

شادی روحش صلوات