فرید

استاد(علامه حسن زاده آملی) می فرمود:

«آن زمان که در تهران بودم، به دلیل مشکلاتی ماهها در انباری کوچکی از پشت بام خانه ای، با زن و فرزندانم به اجاره نشسته بودم اما در آن مدت حتی یک ساعت از درسم را تعطیل نکردم…»

در جای دیگر می فرمودند:

«13 سال، هر روز بعد از نماز صبح(بین الطلوعین) برای درس خدمت علامه شعرانی می رسیدم، بعد از طلوع آفتاب هم کلاس دوم شروع می شد، عده ای می رفتند و عده ای دیگر می آمدند، اما من می نشستم و تا اذان ظهر، حدود هفت ساعت خدمتشان بودم و کسب معارف می کردم، اما باز دلم آرام نمی گرفت و به همراه ایشان به مسجد می رفتم و نماز می خواندم و دوباره تا دم خانه با ایشان می آمدم تا شاید بتوانم در راه هم کد و رمزی از ایشان بگیرم.»

بعد می فرمودند:« برای این که مبادا از صبح تا ظهر، نیازی به رفع حاجت پیدا کنم و مبادا ناچار شوم-مثلا- به آقایم بگویم:

«دستشویی منزل شما کجاست؟» در این 13 سال نه شب شام خوردم و نه صبح صبحانه!»

آیت الله بروجردی در تمام عمر خود با توجه به اینکه از خانواده متمکنی بود، زندگی ساده ای داشت. یکی از عالمان در حضور فرزندان ایشان می گفت: روزی خدمت ایشان رسیدم، دیدم مشغول صرف نهار هست و نان و آب دوغ خیار میل می کند. عرض کردم:« شما در این سن و با این همه کار،چرا غذای بهتر میل نمی کنید؟» فرمود:« هشتاد سال است من این طور سر کرده ام. حالا شما می خواهید مرا عوض کنید؟» فرزندان آیت الله با تایید این مطلب فرمودند:« ایشان اصولا چنین بود و هرگز توجهی به دنیا نداشتند و ما نمی توانستیم در وضع ایشان تغییری بدهیم.»

مشاهده شده در کتاب سال صادقین، ناشر: معاونت تعلیم و تربیت سازمان بسیج مستضعفین

دوست بی عیب؟!

واقعگرایی در همه مسائل ،پسندیده است،از جمله در دوستیابی و دوست گزینی.

بعضیها چنان آرمانی فکر می کنند که از واقعیتهای ملموس و عینی فاصله می گیرند و در عالم خیال و ذهن،سیر می کنند.«دوست بی عیب»از این گونه آرمانهای دست نیافتنی است.

البته باید کوشید تا حد امکان و توان، در دوستیها سراغ افرادی رفت که نقطه ضعف کمتری داشته باشند،چه بهتر.ولی…آیا انسان بی عیب(غیر از معصومین) می توان گفت؟هر کس در موردی ممکن است نقصان و نقطه ضعفی داشته باشد.همان طور که طالبان همسر ایده آل و صد درصد بی عیب و نقص،مجرد و بی همسر می مانند،آنان هم که در پی دوست صد درصد بی ضعف باشند،تنها می مانند.این حقیقت،به عنوان توجه به یک واقعیت عینی در کلام مولا علی(ع)این گونه آمده است:

«من لم یواخ الا من لا عیب فیه قل صدیقه»؛کسی که بخواهد جز با افراد بی عیب دوستی و برادری نکند،دوستانش کم خواهند شد.

مشاهده در اخلاق معاشرت اثرجواد محدثی،صص175-180

دوست شایسته

با کسی همنشینی و مصاحبت و دوستی کن که:

1.هر گاه با او همنشین شدی،مایه آراستگی تو باشد،

2-آنگاه که خدمتش کنی،تو را نگهبان باشد،

3-هر گاه از او یاری خواستی،کمکت کند،

4-اگر سخنی گفتی،تو را تصدیق کند،

5-اگر(بردشمن)حمله بردی،قدرت و صولت تو را بیفزاید،

6-اگر دستت را به فضل و نیکی دراز کردی،او هم دست،پیش آورد،

7-اگر در تو(و زندگیت) رخنه ای پدید آمد،آن را برطرف سازد،

8-اگر از تو نیکی دید،آن را در شمار و حساب آورد،

9-اگر چیزی از او طلبیدی ،عطا کند،

10-و اگر تو ساکت بودی(و چیزی نخواستی)او آغاز کند(و نیازت را بر طرف سازد)

اینها اوصاف کسی است که شایسته رفاقت و دوستی از دیدگاه امام مجتبی(ع)است:از اینها بر می آید که آیین دوستی عبارت است از:آراستن دوست،یاری رساندن،قدر شناس بودن،تقویت کردن،همکاری داشتن و در راه دوست،فداکاری و خدمت کردن.

امام علی(ع) می فرماید:مردم،جز با امتحان و آزمایش شناخته نمی شوند.پس همسر و فرزندانت را در حال غیبت و نبودنت امتحان کن و دوستت را در مصیبت و گرفتاری،و خویشاوندان خود را هنگام نیازمندی و تهیدستی….

ادامه دارد