زندگی به سبک علما
استاد(علامه حسن زاده آملی) می فرمود:
«آن زمان که در تهران بودم، به دلیل مشکلاتی ماهها در انباری کوچکی از پشت بام خانه ای، با زن و فرزندانم به اجاره نشسته بودم اما در آن مدت حتی یک ساعت از درسم را تعطیل نکردم…»
در جای دیگر می فرمودند:
«13 سال، هر روز بعد از نماز صبح(بین الطلوعین) برای درس خدمت علامه شعرانی می رسیدم، بعد از طلوع آفتاب هم کلاس دوم شروع می شد، عده ای می رفتند و عده ای دیگر می آمدند، اما من می نشستم و تا اذان ظهر، حدود هفت ساعت خدمتشان بودم و کسب معارف می کردم، اما باز دلم آرام نمی گرفت و به همراه ایشان به مسجد می رفتم و نماز می خواندم و دوباره تا دم خانه با ایشان می آمدم تا شاید بتوانم در راه هم کد و رمزی از ایشان بگیرم.»
بعد می فرمودند:« برای این که مبادا از صبح تا ظهر، نیازی به رفع حاجت پیدا کنم و مبادا ناچار شوم-مثلا- به آقایم بگویم:
«دستشویی منزل شما کجاست؟» در این 13 سال نه شب شام خوردم و نه صبح صبحانه!»
آیت الله بروجردی در تمام عمر خود با توجه به اینکه از خانواده متمکنی بود، زندگی ساده ای داشت. یکی از عالمان در حضور فرزندان ایشان می گفت: روزی خدمت ایشان رسیدم، دیدم مشغول صرف نهار هست و نان و آب دوغ خیار میل می کند. عرض کردم:« شما در این سن و با این همه کار،چرا غذای بهتر میل نمی کنید؟» فرمود:« هشتاد سال است من این طور سر کرده ام. حالا شما می خواهید مرا عوض کنید؟» فرزندان آیت الله با تایید این مطلب فرمودند:« ایشان اصولا چنین بود و هرگز توجهی به دنیا نداشتند و ما نمی توانستیم در وضع ایشان تغییری بدهیم.»
مشاهده شده در کتاب سال صادقین، ناشر: معاونت تعلیم و تربیت سازمان بسیج مستضعفین