فرید

دوست بی عیب؟!

واقعگرایی در همه مسائل ،پسندیده است،از جمله در دوستیابی و دوست گزینی.

بعضیها چنان آرمانی فکر می کنند که از واقعیتهای ملموس و عینی فاصله می گیرند و در عالم خیال و ذهن،سیر می کنند.«دوست بی عیب»از این گونه آرمانهای دست نیافتنی است.

البته باید کوشید تا حد امکان و توان، در دوستیها سراغ افرادی رفت که نقطه ضعف کمتری داشته باشند،چه بهتر.ولی…آیا انسان بی عیب(غیر از معصومین) می توان گفت؟هر کس در موردی ممکن است نقصان و نقطه ضعفی داشته باشد.همان طور که طالبان همسر ایده آل و صد درصد بی عیب و نقص،مجرد و بی همسر می مانند،آنان هم که در پی دوست صد درصد بی ضعف باشند،تنها می مانند.این حقیقت،به عنوان توجه به یک واقعیت عینی در کلام مولا علی(ع)این گونه آمده است:

«من لم یواخ الا من لا عیب فیه قل صدیقه»؛کسی که بخواهد جز با افراد بی عیب دوستی و برادری نکند،دوستانش کم خواهند شد.

مشاهده در اخلاق معاشرت اثرجواد محدثی،صص175-180