فرید

کلینی بر مسند تدریس

کلینی در مسیر تحقیق و نگارش از تغذیه فکری شاگردانی که به امید کسب علم از محضرش به بغداد سفر کردند لحظه ای غافل نبود. او در بارور کردن اندیشه خدایی شاگردانش از جان مایه گذاشت. بسیاری از بزرگان از او روایت نقل کرده اند که از آن میان احمد بن ابراهیم معروف به ابن ابی رافع صیمری، احمد بن احمد کاتب کوفی، احمد بن علی بن سعد سعید کوفی، ابوغالب احمد بن محمد رازی، عبدالکریم بن عبدالله بن نصر بزار تنیسی،محمد بن عصام کلینی، جعفر بنمحمد بن قولویه قمی مولف کتاب کامل الزیارات، هارون بن موسی تلعکبری، محمد بن احمد صفوانی و محمد بن ابراهیم نعمانی مولف کتاب غیبت نعمانی را می توان نام برد.

عروج کلینی

کلینی پس لز هفتاد سال زندگی که بیست سال آن تلاش و تحقیق همراه با رنجها و غربتها برای تدوین کتاب کافی بود از این جهان عروج کرد. او غروب نکرد بلکه با کتاب ارزشمند کافی هماره در آسمان تشیع پرتو افشانی می کند. او گرچه در قفس دنیا زیست اما در فضای بهشت تنفس می کرد چرا که همه لحظه های عمرش را با کلام اهل بیت(ع) سپری کرد. و سرانجام در ماه شعبان سال 329ق. عروج کرد و نه تنها شیعیان بلکه پیروان دیگر مذاهب اسلامی را سوگوار و بغداد را با رفتنش یکپارچه ماتم کرد. ابوقیراط محمد بن جعفر حسنی یکی از بزرگان بغداد بر پیکر مطهرش نماز خواند و شیعیان با دلی پر اندوه پیکر مقدس او را در باب کوفه بغداد در بازار و در نزدیکی پل به خاک سپردند.

سلام بر کلینی روزی که تولد یافت و روزی که در آسمان دنیای اسلام درخشید و عروج کرد و روزی که در پیشگاه ذات اقدس او بر انگیخته می شود.

مشاهده شده در گلشن ابرار اثر جمعی از پژوهشگران حوزه علمیه قم،ج1،صص16-22

ثقة الاسلام

کلینی پس از کسب علم و حدیث از دهها استاد و محدث در شهرها و روستاهای آن زمان، سرانجام به بغداد رسید.او در مسافرتهای خویش چنان علم و فضل خود را به نمایش گذاشته و تصویری از شیعه واقعی را در اذهان مردم هر دیار باقی نهاده بود که هنگام ورود به بغداد فردی گمنام نبود. شیعیان به او افتخار می کردند و اهل سنت به دیده تحسین به او می نگریستندو تقوا، علم و فضیلت او در اندک مدتی موجب شد که هم شیعه و هم اهل سنت در مشکلات دینی به او مراجعه کنند، به طوری که عامه و خاصه در فتاوا به او روی می کردند و به همین سبب او اولین کسی بود که به لقب ثقةالاسلام شهرت یافت.

کلینی نام آورترین شخصیت عصر خود بود.عصری که اوج تلاش محدثان و عالمان بزرگ و حتی عصر چهار نایب خاص امام زمان(عج) بوده است. در این عصر به دلیل محدودیتها و ممنوعیتهای اجتماعی این بزرگان،مسئولیت فرهنگی و علمی تشیع بر دوش کلینی بوده است.

تالیف کافی

بغداد برای کلینی سرزمین تالیف بود.وی در آنجا فرصت یافت تا اندوخته های سالها رنج و مشقت را در مجموعه ای گردآوری کند.او که کمبودهای جامعه شیعی را به خوبی درک کرده بود و می دید که با غایب شدن امام زمان(عج) و دسترس نداشتن همه شیعیان به نواب خاص آن حضرت،جای کتابی که در بر دارنده تعالیم اسلامی و شیعی باشد، خالی است تلاش خود را در پی تنظیم احادیث گردآوری شده، جهت داد و برای شیعیان دستورالعمل و کتاب هدایتی ارزشمندی در کنار قرآن تالیف کرد تا این کتاب مفسر و مبین تعالیم و احکامی باشد که قرآن به صورت کلی بیان کرده است.

مجموعه کتاب«الکافی»- که شامل اصول کافی(دو جلد)، فروع کافی(پنج جلد) و روضه کافی(یک جلد) است و در بردارنده شانزده هزار و یکصد و نود و نه(16199) حدیث از پیامبر اسلام(ص) و ائمه معصومین(ع)می باشد- کتابی است که کلینی در طی بیست سال تلاش خستگی ناپذیر به تالیف آن موفق شده است.

کلینی با تالیف این اثر جاودانه برتری و فضل علمای تشیع را نه تنها در روزگار خود، بلکه در تمام تاریخ اسلام به اثبات رساند. کاری که او در مدت بیست سال برای تشیع به پایان رساند کاری بود که شش تن از بزرگترین عالمان اهل سنت در مدت یک قرن برای مذهب خود انجام دادند. کتاب کافی مهمترین و نفیس ترین کتاب از مجموعه کتب چهارگانه حدیثی(کتب اربعه)مذهب تشیع است.

ادامه دارد

این ، رسم جوانمردی نیست

سعدی می گوید: شبی در کاروانی بودم. سیاهی شب رو به پایان بود. کاروانیان در کنار بیشه ای به خواب خوشی فرو رفته بودند. عاشقی سرمست از عشق الهی همراه آنان بود. نیمه شب مقداری غذا برداشت و رو به بیابان رفت. آرام و قرار نداشت. وقتی روز شد، به او گفتم: این چه حالی بود که دیشب داشتی؟

او گفت:وقتی صدای تسبیح درختان، پرندگان، قورباغه ها و حتی چهارپایان را شنیدم، با خود گفتم، رسم جوانمردی نیست که این ها همه در حال گفتن تسبیح باشند و من در خواب غفلت به سر ببرم.

مشاهده شده در گلستان سعدی،باب دوم،با اقتباس

شهید سعیدی و راننده ای که خانه نشین شده بود

به قدری به مقوله ی نیکوکاری و احسان در دین رئوف اسلام تاکید شده که جزء مسلمات دین محسوب می شود؛ اما احسان فقط به بخشش مالی ختم نمی شود و چه بسا افرادی که تمکن مالی دارند؛ اما نیازمند یک دل جویی و احوال پرسی کوچک هستند.

خداوند متعال در قرآن می فرماید:

                «و احسنوا ان الله یحب المحسنین»بقره/195

                و نیکی کنید که خدا نیکوکاران را دوست دارد.

یکی از دوستان عالم مجاهد، شهید آیةالله سعیدی(قدس سره) نقل میکند: ما در مسجد حضرت موسی بن جعفر(علیه السلام) که شهید سعیدی در آن حضور و فعالیت داشتند، صندوق خیریه و کمک به محرومان داشتیم که بعد از شهادت ایشان نیز، این صندوق به کارش ادامه می داد. روزی برای بررسی وضع نیازمندی که توصیه شده بود رفتیم، مردی را دیدیم که روی یک تختی چوبی نشسته و پاهایش قطع شده بود؛ بعد از آن که متوجه شد ما از مسجد حضرت موسی بن جعفر(علیه السلام)هستیم، گفت:شما مرحوم حاج آقا سعیدی را می شناختید؟ گفتم: بلی، از شاگردان ایشان بودم؛ شما از کجا با ایشان آشنا شدید؟

سرش را به دیوار گذاشت و گریه کرد و بعد گفت:من قبلا راننده ماشین مسافری بودم که در یکی از شهرها تصادف کردم و در اثر آن، پاهایم قطع گردید و خانه نشین شدم.این خانه را که می بینی حاج آقا سعیدی برای ما درست کرده و زندگی ما را ایشان اداره می کردند.خیلی شب ها با آن همه مشغله ای که داشتند، آخر وقت به این جا می آمدند و یکی دو ساعت می نشستند و با ما صحبت می کردند و شوخی می کردند تا ما را از تنهایی در بیاورند. ما با هم دوست و رفیق بودیم.ایشان می رفتند برای ما نان و روغن و… می گرفتند و می آوردند،ایشان واقعا آقا بودند و محبت شان در دل ما خواهد ماند.

                    تا توانی به جهان خدمت محتاجان کن  

                                                      به دمی،یا درمی،یا قلمی یا قدمی

مشاهده شده در هفته نامه افق حوزه،شماره 186

امام علی (علی السلام):

گرفتن ناخنها درد بزرگ را مانع می شود و روزی را زیاد می کند.

کافی،ج6،ص490،ح1