فرید

رشد در عبادت

مساله ای که خیلی حائز اهمیت است مساله عبادت است. باید اعتراف کنیم که ما راه عبادت را نیز نمی دانیم، یعنی ما از نظر عبادت نیز قادر به اراده خود به نحو صحیح نیستیم. غالبا خیال می کنند که چون عبادت خوب است پس هر چه بیشتر بهتر؛ فکر نمی کنند که عبادت آنگاه اثر خود را می بخشد که جذب روح شود و روح از آن به طور صحیح تغذیه نماید. همان طور که معنی استفاده از غذای خوب این نیست که هر چه بیشتر بهتر، معنی استفاده از عبادت نیز آن نیست. عبادت باید با نشاط روح توأم باشد. مقصودم این نیست که قبلا باید نشاطی وجود داشته باشد تا عبادت شروع شود. بسا افرادی که هیچ وقت نشاط پیدا نکنند. خود نشاط تریجا با عبادت و انس با ذکر خدا پیدا می شود.

اگر روی اصول صورت گیرد تدریجا انس و علاقه و نشاط پیدا می شود. مقصود این است که ظرفیت انسان برای عبادت یک ظرفیت محدود است ؛ فرضا انسان عبادت را با نشاط آغاز کند، پس از مدتی که بدن خسته شد نشاط هم از بین می رود و عبادت جنبه تحمیلی پیدا می کن و در حکم خوردنی نامطبوع می گردد که عکس العمل بدن این است که آن را به وسیله استفراق یا وسیله دیگر دفع نماید، نه در حکم غذای مطبوع که عکس العمل بدن این است که آن را جذب کند.

پیغمبر اکرم (ص)در حدیثی فرمود: خوشا به حال افرادی که به عبادت عشق می ورزن و آن را در آغوش می گیرند.

در این حدیث،رسول اکرم (ص) می خواهد بفرماید تنها کسانی از ثمرات و نتایج عالی عبادت بهره مند می گردند که عبادت را طوری انجام دهن که قلب آنها عاشقانه عبادت را انتخاب کند و بپذیرد.

خوب عبادت کردن و از مواهب آن بهره مند شدن حساب و قاعده و به اصطلاح مکانیسمی دارد و مربوط است به حسن مدیریت خود؛ یعنی خود را ، احساسات خود را، عواطف خود را ، غرایز خود را و بالاخره قلب و دل خود را خوب اداره کردن.دل و احساس و عاطفه از هر چیز دیگر بیشتر نیازمند به مدیریت صحیح است

مشاهده شده  در امداد های غیبی در زندگی بشر، اثر شهید مرتضی مطهری، ص107