فرید

انتظار ظهور یا اعتقاد به ظهور

انتظار، تنها به معنای آمادگی برای پذیرش ظهور نیست، بلکه علاوه بر آن، در فکر آن بودن و امیدوار بودن به آن را نیز می طلبد.

ممکن است بسیاری از افراد آمادگی و امکانات برای پذیرایی از میهمان را داشته باشند، ولی از کسی دعوت نکرده و در انتظار آمدن میهمان نباشند. این گونه افراد را تنها به خاطر آمادگی داشتن برای پذیرایی، نمی توان منتظر میهمان دانست؛ زیرا نه در فکر آمدن میهمان هستند و نه از نیامدن آن، ناراحت می شوند.با این بیان، روشن می شود که در خودسازی و پاکسازی شخصی، بدون توجه به مساله انتظار و فرا رسیدن روزگاری که سراسر جهان از وجود ظلم و ستم پاکسازی می شود، کمبود وجود دارد؛ زیرا کسی که این گونه است یکی از وظایف بزرگ خود را که انتظار فرا رسیدن پاکسازی جهانی و حرکت برای آن است، به دست فراموشی سپرده است.

به عبارت دیگر: مرحله خودسازی، اصلاح نفس و پاکسازی در صورتی به تکامل و اوج خود می رسد که انسان در آرزو و انتظار پاکسازی سراسر جهان باشد و تنها به تهذیب نفس خویشتن نیندیشند. پس کسی که برای اصلاح حال خویش تلاش می کند باید در انتظار مصلح جهان باشد.

بنابراین، نکته ای که باید مورد توجه قرار گیرد این است که : میان انتظار ظهور و اعتقاد به آن، تفاوت بسیاری وجود دارد.همه شیعیان بلکه بسیاری از ملت های دیگر جهان اعتقاد به ظهور مصلحی که سرانجام سراسر جهان را پر از عدل و داد کند اعتقاد دارند؛ ولی همه آنانی که اعتقاد به این واقعیت دارند در انتظار تحقق آن نیستند!

کسی منتظر ظهور امام زمان(ارواحنا فداه) می باشد که علاوه بر اعتقاد، امید و انتظار درک آن زمان را داشته باشد و بر اساس انتظار و امید، عمل نماید.

تمام روایاتی که مساله انتظار در آن ها مطرح شده است، دلیل بر لزوم رجاء و امیدواری و امکان وقوع و درک ظهور امام ظهور امام عصر(ارواحنا فداه)می باشند، زیرا اگر انتظار و امید نباشد و انسان مایوس از فرا رسیدن و درک زمان ظهور باشد، چگونه به روایات انتظار که درس امید امید و آرزو را به انسان ها می آموزند، عمل کرده است؟

بنابراین، علاوه بر اعتقاد به مساله ظهور و آمادگی برای درک آن روزگار-بنا به روایاتی که درس انتظار را به ما می آموزند- هر انسانی وظیفه دارد در فکر ظهور بوده و امیدوار به درک آن ، و معتقد به امکان فرا رسیدن عصر ظهور در زمان خود باشد، و برای آن که با عافیت زمان ظهور را درک کند دعا نماید.

مشاهده شده در کتاب صحیفه مهدیه